Κατηγορία: Retro Stories

Η αληθινή ιστορία του Hachico

Χατσίκο (Hachiko) στα Ιαπωνικά (忠犬ハチ公, chūken hachikō, lit) που σημαίνει “Πιστός σκύλος Χατσίκο”, ήταν ένας σκύλος ράτσας Ακίτα, ο οποίος γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου το 1923, στην πόλη Odate, Akita Prefecture.
Το 1924 ο ιδιοκτήτης του, καθηγητής Γεωργίας Χιντεσαμπούρο Ουένο (Hidesamburō Ueno), τον πήρε μαζί του στο Τόκυο, όπου ζούσε και εργαζόταν.
Κατα τη διάρκεια της ζωής του καθηγητή, κάθε πρωϊ που έφευγε για το Πανεπιστήμιο, ο σκύλος τον συνόδευε μέχρι την πόρτα . Το βράδυ, ο Χατσίκο πήγαινε και τον περίμενε στον σιδηροδρομικό σταθμό Shibuya. Όταν ο καθηγητής επέστρεφε με το τρένο απ το Πανεπιστήμιο, τον υποδεχόταν και τον συνόδευε σπίτι.Αυτό γινόταν μέχρι τον Μάϊο του 1925, όταν ο καθηγητής έπαθε εγκεφαλικό καθώς έκανε διάλεξη. Ο σκύλος, τον περίμενε να κατεβεί απ το συγκεκριμένο τρένο όπως πάντα, αλλά ο καθηγητής είχε ήδη αφήσει την τελευταία του πνοή.
Μετά απο τον θάνατο του καθηγητή, ο Χατσίκο δώθηκε σε άλλα σπίτια, αλλά καθημερινά δραπέτευε επιστρεφοντας στο παλιό του σπίτι. Κάθε βράδυ, την ίδια ώρα που περίμενε τον καθηγητή στον σταθμό ήτανε εκέι, περιμένοντας να δεί τον φίλο του να κατεβαίνει απο το τρένο για να τον συνοδεύσει σπίτι. Αυτό συνεχίστηκε για τα επόμενα 10 χρόνια.
Οι ‘τακτικοί’ του σταθμού οι οποίοι είχανε δεί τον σκύλο να περιμένει τον καθηγητή, πρόσεξαν οτι ακόμα και μετά τον θάνατο του, ήτανε εκεί καθημερινώς την ίδια ώρα, περιμένοντας οτι θα τον δεί να κατεβαίνει απ το τρένο. Αυτό τους συγκίνησε και κάθε μέρα αρκετοί τον φρόντιζαν φέρνοντας του φαγητό και νερό.Το 1928, ο νέος υπεύθυνος του σταθμού συμπάθησε το σκύλο και φρόντιζε να έχει πάντα τροφή και νερό. Του έφτιαξε ακόμη και χώρο σε μια απο τις αποθήκες του σταθμού, ώστε να έχει ένα μέρος να κοιμάται.
Ο σκύλος εμφανιζότανε στην πλατφόρμα του τρένου, μόνο την ώρα που ερχότανε το τρένο με το οποίο συνήθιζε να επιστρέφει ο καθηγητής και περίμενε. Τις υπόλοιπες ώρες περιφερόταν στον σταθμό, ξεκουραζόταν στην αποθήκη, ή επέστρεφε στο παλιό σπίτι του καθηγητή.
Ένας απο τους πρωην φοιτητές του καθηγητή ο όποίος ήτανε ειδικός στους σκύλους Ακίτα, ακολούθησε τον Χατσίκο και έμαθε την ιστορία του. Μετά απ αυτό, ο πρώην φοιτητής κατέγραψε πόσοι καθαρόαιμοι σκύλοι της ράτσας αυτής υπήρχαν στην Ιαπωνία. 30 στο σύνολο, με τον Χατσίκο να είναι ένας απο αυτούς.
Τα επόμενα χρόνια, μέχρι και τον θάνατο του Χατσίκο, συνήθιζε να τον επισκέπτεται και να τον φροντίζει, γράφοντας άρθρα για την αφοσίωση του. Σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να ενδιαφέρεται και να μαθαίνει περισσότερα για την συγκεκριμένη ράτσα. Το 1932, ένα απο αυτά τα άρθρα δημοσιεύτηκε στην μεγαλύτερη εφημερίδα του Τόκυο και η ιστορία του Χατσίκο έγινε γνωστή σε όλη την χώρα, αγγίζοντας τις καρδιές όλων των ανθρώπων.
Ο Χατσίκο έγινε σύμβολο πίστης, εντυπωσιάζοντας τον κόσμο με την αφοσίωση του στον νεκρό αφέντη του. Συμβόλιζε το πνεύμα αγάπης και πίστης που πρέπει να υπάρχει σε κάθε οικογένεια. Γονείς και δασκάλοι χρησιμοποιούσαν την ιστορία του ώς παράδειγμα προς μίμηση για μικρούς και μεγάλους.Τον Απρίλιο του 1934 στην παρουσία του Χατσίκο, έγινε η παρουσίαση του Μπρούτζινου αγάλματος του, στον σταθμό της Shibuya. Το άγαλμα κατα τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο καταστράφηκε. Έτσι το 1948, ζητήθηκε απο τον Τακέσι Άντο (Takeshi Ando), γιό του γλύπτη που έφτιαξε το πρώτο άγαλμα (είχε πεθάνει), να το ξαναφτιάξει. Το δεύτερο αυτό αγαλμα, παρουσιάστηκε τον Αύγουστο του 1948 και είναι ένα δημοφιλές σημείο συναντησης. Η είσοδος του σταθμού που βρίσκεται κοντά στο άγαλμα, ονομάζεται “Hachikō-guchi”, που σημαίνει έξοδος του Χατσίκο και είναι μία απο τις 5 εξόδους του σταθμού.
Ένα παρόμοιο άγαλμα υπάρχει και στην γενέτειρα του Χατσίκο, την Odate,
μπροστά στον σταθμό των τρένων. Το 2004 φτιάχτηκε και ένα τρίτο άγαλμα, πάνω στην βάση του πρώτου αγάλματος που είχε δημιουργηθεί το 1934, και τοποθετήθηκε μπροστά απο Μουσείο Σκύλων Ακίτα στην Odate.
Ο Χατσίκο, πέθανε στις 8 Μαρτίου το 1935 απο filariasis (heartworm). Ο σκύλος βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Μουσείο Φυσικών επιστημών στο Τόκυο.
Κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου, εκατοντάδες κόσμου μαζεύονται για να τιμήσουν την μνήμη και την αφοσίωση του Χατσίκο σε μια σεμνή τελετή που γίνεται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Shibuya.

Σαν σήμερα στην F1

Σαν σήμερα το 1967

 

Σαν σήμερα διεξήχθη το Μεξικάνικο Grand Prix, με νικητή τον Jim Clark. O Jack Brabham χρειαζόταν απεγνωσμένα την νίκη, προκειμένου να διατηρήσει τις ελπίδες του για τον παγκόσμιο τίτλο, αλλά ο Jim Clark πήρε μία άνετη νίκη, τερματίζοντας 1,5 λεπτό μπροστά από τον Brabham, με τον Denny Hulme να ανεβαίνει στο τρίτο σκαλί του βάθρου και να παίρνει το πρωτάθλημα.

 

Σαν σήμερα το 1989

Διεξήχθη το Ιαπωνικό Grand Prix, με νικητή τον Alessandro Nannini. Μερικούς γύρους πριν το τέλος του αγώνα, ο Ayrton Senna προσπάθησε να προσπεράσει τον Alain Prost, με τον Γάλλο να στρίβει πάνω στον Βραζιλιάνο. Ο Prost εγκατέλειψε, ενώ ο Senna συνέχισε, άλλαξε εμπρός αεροτομή κι είδε πρώτος την καρό σημαία. Ωστόσο, οι αγωνοδίκες ακύρωσαν τον Βραζιλιάνο, καθώς μετά την επαφή με τον Prost, οι κριτές έσπρωξαν το μονοθέσιο του Senna. Έτσι, την νίκη πήρε ο Nannini, με τους Riccardo Patrese και Thierry Boutsen να συμπληρώνουν το βάθρο των νικητών.

 

Σαν σήμερα το 1995

Διεξήχθη το Grand Prix του Ειρηνικού, με νικητή τον Michael Schumacher. Παρά το γεγονός ότι στην εκκίνηση έπεσε στην 4η θέση, ο Schumacher κατάφερε να πάρει την νίκη, κατακτώντας τον δεύτερο συνεχόμενο τίτλο του. Οι David Coulthard και Damon Hill συμπλήρωσαν το βάθρο των νικητών.

Σαν σήμερα το 2000

Διεξήχθη το Grand Prix της Μαλαισίας, με νικητή τον Michael Schumacher. Κι οι δύο McLaren προσπέρασαν τον Schumacher στην εκκίνηση, αλλά ο Mika Hakkinen δέχτηκε ποινή διέλευσης από τα pits, καθώς έκανε jump start, ενώ ο Coulthard έχασε την πρώτη θέση, κατά την διάρκεια των pitstops. O Schumacher πήρε την νίκη, με τον Coulthard να τερματίζει δεύτερο και τον Rubens Barichello τρίτο.

Σαν σήμερα το 2006

Διεξήχθη το Βραζιλιάνικο Grand Prix, με νικητή τον Felipe Massa. Αυτός ήταν ο τελευταίος αγώνας του Michael Schumacher με την Ferrari. Ωστόσο, ο αγώνας του δεν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο. Ο Γερμανός είχε επαφή με τον Giancarlo Fischella στην αρχή του αγώνα, με αποτέλεσμα να αποκομίσει ένα κλατάρισμα και να πέσει στην τελευταία θέση. Ωστόσο, ο Schumacher έκανε μία απίστευτη εμφάνιση, τερματίζοντας τέταρτος. Την νίκη πήρε ο Felipe Massa, με τον Fernando Alonso να κατακτά το πρωτάθλημα, τερματίζοντας δεύτερος και τον Jenson Button να ανεβαίνει στο τρίτο σκαλί του βάθρου.

Σαν σήμερα το 2017

Διεξήχθη το Αμερικάνικο Grand Prix, με νικητή τον Lewis Hamilton. O Sebastian Vettel προσπέρασε τον Βρετανό στην εκκίνηση, αλλά σύντομα ο Hamilton ανέκτησε την πρώτη θέση, παίρνοντας την νίκη. Ο Vettel τερμάτισε δεύτερος, με τον Kimi Raikkonen τρίτο. Ωστόσο, ο Max Verstappen είδε τρίτος την καρό σημαία, προσπερνώντας, εκτός πίστας, όπως αποδείχθηκε, τον Kimi Raikkonen, στον τελευταίο γύρο, ολοκληρώνοντας ένα απίστευτο comeback από την 16η θέση.

 

Tο αυτοκίνητο που έσπαγε τα κόκκαλα!

Το είχαν χαρακτηρίσει ως το αυτοκίνητο που έσπαγε τα κόκκαλα των οδηγών του. Στην κυριολεξία όμως… Το Toyota TS010 αναπτύχθηκε από την ιαπωνική φίρμα προκειμένου να συμμετάσχει στο Le Mans του 1992.
Φορούσε ένα νέο για την εποχή εκείνη V10 κινητήρα, με πέντε βαλβίδες ανά κύλινδρο και περιεχόμενη γωνία 72 μοιρών. Στη μέγιστη ρύθμιση του, ο κινητήρας μπορούσε να προσφέρει απλόχερα 700 ίππους. Για τους αγώνες στο Le Mans όμως έπρεπε να «πέσει» στους 600 ίππους προκειμένου να εναρμονιστεί με τους κανόνες.
Το κιβώτιο ταχυτήτων ήταν μηχανικό, εξατάχυτο και έστελνε την ωμή δύναμη του στους πίσω τροχούς. Το Toyota TS010 Le Mans spec μπορούσε να επιτύχει τελική ταχύτητα 346 km/h και είχε βάρος, μόλις 750 kg χάρη στο μονοκόκ πλαίσιο του το οποίο ήταν κατασκευασμένο από ανθρακονήματα.
Γιατί έμεινε όμως στην ιστορία ως το αυτοκίνητο που έσπαγε τα κόκκαλα των οδηγών του; Ο Άντι Γουάλας, οδηγός της αγωνιστικής ομάδας της Toyota εκείνη την εποχή, εξιστόρησε χρόνια αργότερα το «γιατί».
Ήταν Φεβρουάριος του 1992, όταν μια ομάδα από 50 μηχανικούς και πέντε οδηγούς της Toyota στρατοπέδευσαν στην πίστα του Australian Eastern Creek για εννέα ημέρες προκειμένου να τελειοποιήσουν το αγωνιστικό τους μοντέλο.
Η πίστα του Eastern Creek έχει μια μεγάλη ευθεία, ακολουθούμενη από μια αριστερή «πατημένη» στροφή, με τους οδηγούς βασικά να μην σηκώνουν καν το πόδι τους από το γκάζι. Για να καταλάβετε κάπως καλύτερα η έξοδος από τη μεγάλη ευθεία πραγματοποιούνταν με ταχύτητα 315+ km/h.
Για να πάρεις ωστόσο τη σωστή γραμμή και να μη σηκώσεις το πόδι από το γκάζι, έπρεπε στην έξοδο της στροφής να πατήσεις πάνω στο κέρμπ. Αυτό έκανε προφανώς και ο οδηγός της Toyota, Άντι Γουάλας. Πάτησε πάνω στο κέρμπ. Και ένιωσε ένα πόνο στα πλευρά. Για την ακρίβεια, ράγισαν τα κόκκαλα στα πλευρά του.
Ο ίδιος θεώρησε τυχαίο το γεγονός. Ίσως ήταν καταπονημένος ο οργανισμός του και υπέστη κάποιο κάταγμα κοπώσεως… Έλα όμως που το ίδιο ακριβώς συνέβη την επόμενη ημέρα και με ένα ακόμη οδηγό της ιαπωνικής ομάδας, τον Χιτόσι Ογκάβα. Στο ίδιο ακριβώς σημείο, έπειτα από επίσης μία ώρα οδήγησης στην πίστα!
Για να μην μακρηγορώ, το φαινόμενο είχε εξήγηση. Το ανθρώπινο σώμα σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν οι ειδικοί, μπορεί να αντέξει σε ένα ακραίο σενάριο και υπό συνθήκες, δυνάμεις έως 9 G. Για μερικά μόλις δευτερόλεπτα. Οι πιλότοι στα μαχητικά αεροσκάφη, φορούν ειδικές στολές, οι οποίες εμποδίζουν τη συγκέντρωση αίματος στα πόδια τους, βοηθώντας ουσιαστικά την καρδιά να δουλέψει σωστά.
Οι πιλότοι του Le Mans και της Formula 1 το 1992, είχε υπολογιστεί ότι μπορούσαν να αντέξουν μάξιμουμ 5 G, στα αγωνιστικά τα οποία οδηγούσαν. Το χτύπημα στη στροφή 1 της πίστας του Australian Eastern Creek θεωρητικά έφθασε -για κλάσματα του δευτερολέπτου- στις παρυφές των 6 G!
Σε συνδυασμό με τις επίσης υψηλές δυνάμεις που ασκούνταν στους οδηγούς κατά τη διάρκεια των δοκιμών (πάνω από 3 G) εξάντλησε τους “πιλότους” και τα οστά τους, με αποτέλεσμα στη συγκεκριμένη στροφή που τα «G» έφθαναν σχεδόν τα 6, να σπάνε τα κόκκαλα των οδηγών!
Το Toyota TS010 ήταν εν ολίγοις μια πολεμική μηχανή, με έναν εξαιρετικό κινητήρα που πέρα από αξιόπιστος ήταν και πολύ δυνατός.
Μετά τις εννέα ημέρες δοκιμών, και έπειτα από κάμποσα σπασμένα πλευρά, οι Ιάπωνες μηχανικοί επαίνεσαν τόσο το αυτοκίνητο όσο και τους οδηγούς του.
Το αγωνιστικό TSO10 διαδέχθηκε το TS020 και, με τη σειρά του, το TS030. Ο ίδιος ο Άντι Γουάλας είχε δηλώσει μερικά χρόνια αργότερα ότι αυτό το αγωνιστικό (το TS010) ήταν ένα από τα καλύτερα του είδους του ever και θα μπορούσε ακόμα και σήμερα να σταθεί με αξιώσεις απέναντι σε οποιοδήποτε αντίπαλο.

Ο πιο “Χαζός” τερματοφύλακας στην ιστορία!

Η σεζόν 1998/99 έχει κλείσει με τον καλύτερο τρόπο για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, όμως μόλις οι πανηγυρισμοί για το τρεμπλ κοπάζουν, ο Σκωτσέζος τεχνικός καλείται να αντιμετωπίσει τον «πονοκέφαλο» της αντικατάστασης του εμβληματικού Πίτερ Σμάιχελ.
Ήδη από το καλοκαίρι του 1998, και το Μουντιάλ της Γαλλίας, έχει εντοπίσει τον διάδοχο του Δανού στο πρόσωπο του Κάρλος Ρόα, που αποκλείει… μόνος του την Αγγλία στη διαδικασία των πέναλτι και γυρίζει στη Μαγιόρκα, στην οποία ανήκει, για να της χαρίσει τον τίτλο του Σούπερκόπα, αλλά και να την οδηγήσει ως τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων!
Ο Φέργκιουσον δεν χάνει καιρό και προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί του, αφού η Μαγιόρκα είναι ανοιχτή στο ενδεχόμενο να τον πουλήσει. Το πρόβλημα όμως είναι πως κανείς δεν μπορεί να βρει τον Αργεντινό τερματοφύλακα, αφού δεν απαντά στο τηλέφωνο και είναι άφαντος από την καλοκαιρινή προετοιμασία των Ισπανών.
Μετά από φιλότιμες προσπάθειες του συμπατριώτη του προπονητή, Έκτορ Ραούλ Κούπερ, να τον βρει, ο σύλλογος καταφέρνει να επικοινωνήσει μαζί του και τον ενημερώνει για το ενδιαφέρον της Γιουνάιτεντ, όμως ο Ρόα τους αφήνει άναυδους, όταν τους ανακοινώνει πως σταματά το ποδόσφαιρο γιατί με τον ερχομό του 2000 θα έρθει και το τέλος του κόσμου!

Όπως είναι λογικό η μεταγραφή χαλάει, ο Αργεντινός επιστρέφει στην αγωνιστική δράση όταν ο κόσμος δεν… τελειώνει και ο Φέργκιουσον ταλαιπωρείται με τους Ταΐμπι, Μπόσνιτς, Μπαρτέζ και Χάουαρντ, μέχρι επιτέλους να βρει στο πρόσωπο του Φαν ντερ Σαρ τον τερματοφύλακα που θα γεμίσει επαρκώς τα γάντια του Σμάιχελ…

ΠΑΟΚ: 10/4/1999 – Εκείνει την βραδυά δεν έφυγαν έξι ΑΕΤΟΠΟΥΛΑ. Επτά έφυγαν…

…Ποτέ δεν την ξέχασε,την Χριστίνα την Τζίοβα ο Κώστας,φίλε…Ποτέ…

Ζευγάρι ήταν όταν κατέβηκαν στο ΟΑΚΑ σ’εκείνει την καταραμένη εκδρομή. Και στην επιστροφή του είπε:

-Κώστα…να κάτσω κι εγώ λίγο από μέσα; Θέλω να βλέπω απ΄ το παράθυρο! Δέχτηκε ο Κώτσος. Και δεν συγχώρεσε από τότε τον ευατό του. Ποτέ ρε.

Κι όλες τις φορές που τα πίναμε, όλες κατέληγαν στον ίδιο μαύρο διάλογο:

-Σταμάτα ρε Σμάφυ, δεν έφταιγες εσύ!

-Αφήστε με ρε παιδιά, θα ‘ταν αλλιώς τώρα τα πράγματα…

‘Αρχισε να έχει τάσεις αυτοκαταστροφής ο Κώστας. Πήγε μόνος του, ναι ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, στο κόκκινο porto-leone, στον Πειραιά…μπήκε μέσα και άρχισε να βρίζει τους γαύρους και τον Ολυμπιακό. Τον ίσιωσαν. Ξαναμπήκε. Τον ξαναίσιωσαν. Ξανά. Τρίτη φορά. Ήθελε να ‘ρθει ο θάνατος βλέπεις…

Ένας γαύρος στο τέλος του ΄πε: “πιες μια μπύρα κι έλα να κάτσεις”.

Πάλι δεν έγινε το ραντεβού με τον χάρο ρε Κώτσο..

Όταν όμως κάτι το αποζητάς, έρχεται…Αργά ή γρήγορα…

Τον Φεβρουάριο του 2009, έφυγε ο Κώτσος…πήγε να βρει τη Χριστίνα του. Δέκα χρόνια μακρυά της ήταν πολλά βλέπεις…

Εκείνει την βραδυά δεν έφυγαν έξι ΑΕΤΟΠΟΥΛΑ. Επτά έφυγαν… 

Ο ήρωας του Τάμπερε

«Έφυγε» στα 52, με το παράπονο: Ο ιπτάμενος Έλληνας γκολκίπερ που περίμενε μάταια 7 μήνες να παίξει στην Ίντερ, δεν το ξεπέρασε ποτέ

Πολύ πριν την 11η Αυγούστου 1999, όταν ο Γρηγόρης Γεωργάτος έγινε ο πρώτος Έλληνας που αγωνιζόταν στην Ίντερ, ένας άλλος συμπατριώτης μας ετοιμαζόταν να ζήσει το ίδιο όνειρο. Δυστυχώς, όμως, ο Νίκος Πεντζαρόπουλος, ο περίφημος «Ήρωας του Τάμπερε» έπεσε θύμα της εποχής του.

Το ημερολόγιο γράφει 15 Ιουλίου 1952 και η Εθνική Ελλάδας αντιμετωπίζει την Δανία στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Ελσίνκι. Μέρος του ποδοσφαιρικού τουρνουα φιλοξενείται στο Τάμπερε και οι Έλληνες διεθνείς έρχονται αντιμέτωποι με κάτι πρωτόγνωρο. Ένα γήπεδο με χορτάρι, την ώρα που εκείνοι είχαν συνηθίσει να ματώνουν τα γόνατά τους στα ξερά…

Ο ήρωας του Τάμπερε

Το τελικό σκορ είναι ήττα για την γαλανόλευκη με σκορ 2-1. Ένα αποτέλεσμα που χαρακτηρίζεται τιμητικό, αλλά περνά σε δεύτερη μοίρα. Βλέπετε, όλα επισκιάζονται από την εμφάνιση του Νίκου Πεντζαρόπουλου. Του 25χρονου –τότε- τερματοφύλακα του Πανιωνίου που από εκείνη την ημέρα κερδίζει το προσωνύμιο «Ο ήρωας του Τάμπερε».

«Εκείνη τη μέρα έκανα το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας μου. Πέναλτι δεν υπήρχε, αλλά έπιασα σουτ από κοντά, από μακριά, αποκρούσεις, σέντρες. Βρισκόμουν σε μια διαρκή κίνηση σε όλο το παιχνίδι» θυμήθηκε μετά από χρόνια ο ίδιος…

Ταυτόχρονα, βέβαια, στο μυαλό του ήρθαν και δυσάρεστες αναμνήσεις. Οι οποίες θα μπορούσαν να είναι απολύτως ευχάριστες αν ζούσε σε μια άλλη εποχή και όχι την δεκαετία του 1950. Οι μεταγραφές, ακόμη και μεταξύ ελληνικών ομάδων, ήταν κάτι δύσκολο. Πόσω μάλλον σε συλλόγους του εξωτερικού. Μισό αιώνα αργότερα ο Νίκος Πεντζαρόπουλους θα μπορούσε εύκολα να αρπάξει την ευκαιρία ζωής που του δόθηκε εκείνο του αυγουστιάτικο απόγευμα στην Φινλανδία.

Ανάμεσα στους θεατές του ιστορικού ματς είναι και ο τότε προπονητής της Ίντερ, Αλμπέρτο Φόνι. Όπως πολλοί άλλοι, που συνέκριναν τις εμφανίσεις με αυτές του θρυλικού Ρικάρδο Θαμόρα, εντυπωσιάζεται από τον Έλληνα πορτιέρε. «Γεννήθηκε ο νέος Θαμόρα» έγραψε ο Τύπος! Τον πλησιάζει και χρησιμοποιώντας αγγλικά, ιταλικά και πολλές χειρονομίες, του εξηγεί ότι τον θέλει στους «νερατζούρι».

Η πρόταση και το «όχι» του Πανιωνίου

Όταν η αποστολή επιστρέφει στα πάτρια εδάφη, το ενδιαφέρον της ιταλικής ομάδας για τον τερματοφύλακα παίρνει επίσημο χαρακτήρα. Η πρόταση φτάνει στα γραφεία του Πανιωνίου και η Ίντερ ζητά τον Πεντζαρόπουλο προσφέροντας 100.000 δραχμές. Ποσό πολύ μεγάλο για την εποχή. Όσο για τον νεαρό τερματοφύλακα, η Ίντερ του υπόσχεται ετήσιο συμβόλαιο με χρήματα που ίσως δεν θα έβγαζε σε ολόκληρη την καριέρα του στην Ελλάδα.

Ωστόσο η διοίκηση του Πανιωνίου, πολλά χρόνια πριν συμβεί κάτι αντίστοιχο στο μπασκετικό τμήμα με τον Φάνη Χριστοδούλου, διστάζει. Η περηφάνια των ανθρώπων του συλλόγου για τον «Ιστορικό» είναι τέτοια που δύσκολα θα ενέδιδαν ακόμη και σε μια τέτοια πρόταση. Λένε, επίσης, ότι ο πρόεδρος Δημητρός Καραμπάτης αναλογίστηκε και πιθανές αντιδράσεις του κόσμου. Ίσως δεν ήθελε να συνδυάσει το δικό του όνομα με την πώληση του καλύτερου παίκτη.

Ενδεχομένως, σύμφωνα με άλλες πηγές, να εκνευρίστηκε κιόλας! Από τι; Μα από το γεγονός ότι ήδη ο Νίκος Πεντζαρόπουλος μαζεύοντας οικονομίες, είχε κλείσει ήδη εισιτήριο για να μεταβεί στη βόρεια Ιταλία. Χωρίς να λάβει άδεια από την ομάδα…

 

Ο καλύτερος στην Ελλάδα

Το τρίτο παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας (κάποιο λένε 6 παιδιά, άλλοι 8), ο Νίκος Πεντζαρόπουλος γεννήθηκε το 1927 στην Καλλιθέα. Σε ηλικία 16 ετών εντάχθηκε στον γειτονικό Πανιώνιο και το 1948, πολύ νέος, είχε γίνει ήδη διεθνής. Κάθε Κυριακή εντυπωσίαζε με τις επεμβάσεις του και κυρίως με τα εκπληκτικά ρεφλέξ του.

Ιστορικός έχει μείνει και ο ασπασμός από τον Ανδρέα Μουράτη σε ένα ματς με τον Ολυμπιακό στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Είχε που είχε δυνατό σουτ, βοήθησε και ο αέρας που φυσούσε εκείνη τη μέρα και η μπάλα έδειχνε ότι θα κρεμούσε τον εκτός εστίας Πεντζαρόπουλο. Εκείνος οριζοντιώνει το κορμί του, αφού κάνει βήματα προς τα πίσω και με τη γροθιά του αποσοβεί το σίγουρο γκολ. Ο Μουράτης τον φιλά ως ένδειξη απόλυτης παραδοχής των ικανοτήτων του και οι αντίπαλοι θεατές του χαρίζουν παρατεταμένο χειροκρότημα.

Επτά μήνες στο Μιλάνο

Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος μάλλον έπραξε αυτό που θα έκανε οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του. Είδε μια ανέλπιστη ευκαιρία να ξεφύγει από τα ελληνικά όρια και την φτώχεια της μεταπολεμικής Ελλάδας και να ζήσει το απόλυτο όνειρο. Να αγωνιστεί σε μία από τις μεγαλύτερες ομάδες στην Ευρώπη. Και αποφάσισε να το κυνηγήσει.

Εγκαθίσταται στην πρωτεύουσα της Λομβαρδίας, υπογράφει συμβόλαιο με την Ίντερ και αρχίζει προπονήσεις. Παράλληλα συμμετέχει στην προετοιμασία και αγωνίζεται σε φιλικά παιχνίδια.

Σε ένα από αυτά πραγματοποιεί και εντυπωσιακή επέμβαση στον… θεό και ιταλική εφημερίδα την δημοσιεύει με λεζάντα «Ο Πεντζαρόπουλος πετάει». Ήδη τον αποκαλούν «ο ιπτάμενος τερματοφύλακας» και ο ίδιος περιμένει με αγωνία τον Πανιώνιο να στείλει την ελευθέρας του. Κάτι που δεν συνέβη ποτέ.

Μετά από περίπου 7 μήνες, το παίρνει απόφαση. Οι κυανέρυθροι δεν θα συναινούσαν στην μεταγραφή και περίλυπος παίρνει το δρόμο της επιστροφής.

Ένας άλλος Πεντζαρόπουλος και το πικρό τέλος

Φαίνεται πως αυτή η περίοδος και όσα συνέβησαν άφησαν το αποτύπωμά τους στον Έλληνα γκολκίπερ. Αν και οι φίλοι του Πανιωνίου του επιφύλαξαν αποθεωτική υποδοχή στον σταθμό Λαρίσης και εκείνος συνεχίζει να λατρεύει το σύλλογο, παρά το θέμα που προέκυψε με τη διοίκηση, δεν μπορεί ποτέ να επανέλθει στα γνωστά στάνταρντς απόδοσης.

Τελικά αγωνίζεται για άλλες δύο σεζόν στη Νέα Σμύρνη και στη συνέχεια κρεμάει τα γάντια του. Δεν είναι καν 28 ετών

Αρχικά δουλεύει ως μηχανικός αυτοκινήτων, πριν επιστρέψει στο ποδόσφαιρο ως προπονητής τερματοφυλάκων. Μια θέση που διατήρησε για ένα διάστημα και στα τμήματα υποδομής του Πανιωνίου.

Στις 29 Μαρτίου 1979 φεύγει τελικά από αυτή τη ζωή χτυπημένος από καρκίνο. Μόλις 52 ετών… Αυτός ο απογοητευμένος ήρωας-σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής, στέκεται άτυχος ακόμη και εκεί. Λίγους μήνες αργότερα ο αγαπημένος του Πανιώνιος κατακτά το πρώτο Κύπελλο Ελλάδας στην ιστορία του. Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος δεν είναι εκεί για να το πανηγυρίσει…