«Έφυγε» στα 52, με το παράπονο: Ο ιπτάμενος Έλληνας γκολκίπερ που περίμενε μάταια 7 μήνες να παίξει στην Ίντερ, δεν το ξεπέρασε ποτέ
Πολύ πριν την 11η Αυγούστου 1999, όταν ο Γρηγόρης Γεωργάτος έγινε ο πρώτος Έλληνας που αγωνιζόταν στην Ίντερ, ένας άλλος συμπατριώτης μας ετοιμαζόταν να ζήσει το ίδιο όνειρο. Δυστυχώς, όμως, ο Νίκος Πεντζαρόπουλος, ο περίφημος «Ήρωας του Τάμπερε» έπεσε θύμα της εποχής του.
Το ημερολόγιο γράφει 15 Ιουλίου 1952 και η Εθνική Ελλάδας αντιμετωπίζει την Δανία στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Ελσίνκι. Μέρος του ποδοσφαιρικού τουρνουα φιλοξενείται στο Τάμπερε και οι Έλληνες διεθνείς έρχονται αντιμέτωποι με κάτι πρωτόγνωρο. Ένα γήπεδο με χορτάρι, την ώρα που εκείνοι είχαν συνηθίσει να ματώνουν τα γόνατά τους στα ξερά…
Ο ήρωας του Τάμπερε
Το τελικό σκορ είναι ήττα για την γαλανόλευκη με σκορ 2-1. Ένα αποτέλεσμα που χαρακτηρίζεται τιμητικό, αλλά περνά σε δεύτερη μοίρα. Βλέπετε, όλα επισκιάζονται από την εμφάνιση του Νίκου Πεντζαρόπουλου. Του 25χρονου –τότε- τερματοφύλακα του Πανιωνίου που από εκείνη την ημέρα κερδίζει το προσωνύμιο «Ο ήρωας του Τάμπερε».
«Εκείνη τη μέρα έκανα το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας μου. Πέναλτι δεν υπήρχε, αλλά έπιασα σουτ από κοντά, από μακριά, αποκρούσεις, σέντρες. Βρισκόμουν σε μια διαρκή κίνηση σε όλο το παιχνίδι» θυμήθηκε μετά από χρόνια ο ίδιος…
Ταυτόχρονα, βέβαια, στο μυαλό του ήρθαν και δυσάρεστες αναμνήσεις. Οι οποίες θα μπορούσαν να είναι απολύτως ευχάριστες αν ζούσε σε μια άλλη εποχή και όχι την δεκαετία του 1950. Οι μεταγραφές, ακόμη και μεταξύ ελληνικών ομάδων, ήταν κάτι δύσκολο. Πόσω μάλλον σε συλλόγους του εξωτερικού. Μισό αιώνα αργότερα ο Νίκος Πεντζαρόπουλους θα μπορούσε εύκολα να αρπάξει την ευκαιρία ζωής που του δόθηκε εκείνο του αυγουστιάτικο απόγευμα στην Φινλανδία.
Ανάμεσα στους θεατές του ιστορικού ματς είναι και ο τότε προπονητής της Ίντερ, Αλμπέρτο Φόνι. Όπως πολλοί άλλοι, που συνέκριναν τις εμφανίσεις με αυτές του θρυλικού Ρικάρδο Θαμόρα, εντυπωσιάζεται από τον Έλληνα πορτιέρε. «Γεννήθηκε ο νέος Θαμόρα» έγραψε ο Τύπος! Τον πλησιάζει και χρησιμοποιώντας αγγλικά, ιταλικά και πολλές χειρονομίες, του εξηγεί ότι τον θέλει στους «νερατζούρι».
Η πρόταση και το «όχι» του Πανιωνίου
Όταν η αποστολή επιστρέφει στα πάτρια εδάφη, το ενδιαφέρον της ιταλικής ομάδας για τον τερματοφύλακα παίρνει επίσημο χαρακτήρα. Η πρόταση φτάνει στα γραφεία του Πανιωνίου και η Ίντερ ζητά τον Πεντζαρόπουλο προσφέροντας 100.000 δραχμές. Ποσό πολύ μεγάλο για την εποχή. Όσο για τον νεαρό τερματοφύλακα, η Ίντερ του υπόσχεται ετήσιο συμβόλαιο με χρήματα που ίσως δεν θα έβγαζε σε ολόκληρη την καριέρα του στην Ελλάδα.
Ωστόσο η διοίκηση του Πανιωνίου, πολλά χρόνια πριν συμβεί κάτι αντίστοιχο στο μπασκετικό τμήμα με τον Φάνη Χριστοδούλου, διστάζει. Η περηφάνια των ανθρώπων του συλλόγου για τον «Ιστορικό» είναι τέτοια που δύσκολα θα ενέδιδαν ακόμη και σε μια τέτοια πρόταση. Λένε, επίσης, ότι ο πρόεδρος Δημητρός Καραμπάτης αναλογίστηκε και πιθανές αντιδράσεις του κόσμου. Ίσως δεν ήθελε να συνδυάσει το δικό του όνομα με την πώληση του καλύτερου παίκτη.
Ενδεχομένως, σύμφωνα με άλλες πηγές, να εκνευρίστηκε κιόλας! Από τι; Μα από το γεγονός ότι ήδη ο Νίκος Πεντζαρόπουλος μαζεύοντας οικονομίες, είχε κλείσει ήδη εισιτήριο για να μεταβεί στη βόρεια Ιταλία. Χωρίς να λάβει άδεια από την ομάδα…
Ο καλύτερος στην Ελλάδα
Το τρίτο παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας (κάποιο λένε 6 παιδιά, άλλοι 8), ο Νίκος Πεντζαρόπουλος γεννήθηκε το 1927 στην Καλλιθέα. Σε ηλικία 16 ετών εντάχθηκε στον γειτονικό Πανιώνιο και το 1948, πολύ νέος, είχε γίνει ήδη διεθνής. Κάθε Κυριακή εντυπωσίαζε με τις επεμβάσεις του και κυρίως με τα εκπληκτικά ρεφλέξ του.
Ιστορικός έχει μείνει και ο ασπασμός από τον Ανδρέα Μουράτη σε ένα ματς με τον Ολυμπιακό στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Είχε που είχε δυνατό σουτ, βοήθησε και ο αέρας που φυσούσε εκείνη τη μέρα και η μπάλα έδειχνε ότι θα κρεμούσε τον εκτός εστίας Πεντζαρόπουλο. Εκείνος οριζοντιώνει το κορμί του, αφού κάνει βήματα προς τα πίσω και με τη γροθιά του αποσοβεί το σίγουρο γκολ. Ο Μουράτης τον φιλά ως ένδειξη απόλυτης παραδοχής των ικανοτήτων του και οι αντίπαλοι θεατές του χαρίζουν παρατεταμένο χειροκρότημα.
Επτά μήνες στο Μιλάνο
Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος μάλλον έπραξε αυτό που θα έκανε οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του. Είδε μια ανέλπιστη ευκαιρία να ξεφύγει από τα ελληνικά όρια και την φτώχεια της μεταπολεμικής Ελλάδας και να ζήσει το απόλυτο όνειρο. Να αγωνιστεί σε μία από τις μεγαλύτερες ομάδες στην Ευρώπη. Και αποφάσισε να το κυνηγήσει.
Εγκαθίσταται στην πρωτεύουσα της Λομβαρδίας, υπογράφει συμβόλαιο με την Ίντερ και αρχίζει προπονήσεις. Παράλληλα συμμετέχει στην προετοιμασία και αγωνίζεται σε φιλικά παιχνίδια.
Σε ένα από αυτά πραγματοποιεί και εντυπωσιακή επέμβαση στον… θεό και ιταλική εφημερίδα την δημοσιεύει με λεζάντα «Ο Πεντζαρόπουλος πετάει». Ήδη τον αποκαλούν «ο ιπτάμενος τερματοφύλακας» και ο ίδιος περιμένει με αγωνία τον Πανιώνιο να στείλει την ελευθέρας του. Κάτι που δεν συνέβη ποτέ.
Μετά από περίπου 7 μήνες, το παίρνει απόφαση. Οι κυανέρυθροι δεν θα συναινούσαν στην μεταγραφή και περίλυπος παίρνει το δρόμο της επιστροφής.
Ένας άλλος Πεντζαρόπουλος και το πικρό τέλος
Φαίνεται πως αυτή η περίοδος και όσα συνέβησαν άφησαν το αποτύπωμά τους στον Έλληνα γκολκίπερ. Αν και οι φίλοι του Πανιωνίου του επιφύλαξαν αποθεωτική υποδοχή στον σταθμό Λαρίσης και εκείνος συνεχίζει να λατρεύει το σύλλογο, παρά το θέμα που προέκυψε με τη διοίκηση, δεν μπορεί ποτέ να επανέλθει στα γνωστά στάνταρντς απόδοσης.
Τελικά αγωνίζεται για άλλες δύο σεζόν στη Νέα Σμύρνη και στη συνέχεια κρεμάει τα γάντια του. Δεν είναι καν 28 ετών…
Αρχικά δουλεύει ως μηχανικός αυτοκινήτων, πριν επιστρέψει στο ποδόσφαιρο ως προπονητής τερματοφυλάκων. Μια θέση που διατήρησε για ένα διάστημα και στα τμήματα υποδομής του Πανιωνίου.
Στις 29 Μαρτίου 1979 φεύγει τελικά από αυτή τη ζωή χτυπημένος από καρκίνο. Μόλις 52 ετών… Αυτός ο απογοητευμένος ήρωας-σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής, στέκεται άτυχος ακόμη και εκεί. Λίγους μήνες αργότερα ο αγαπημένος του Πανιώνιος κατακτά το πρώτο Κύπελλο Ελλάδας στην ιστορία του. Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος δεν είναι εκεί για να το πανηγυρίσει…
