Εύκολα, απλά, η Ρεάλ Μαδρίτης το έκανε ξανά! Πανεύκολη επικράτηση απέναντι στην Αταλάντα στο Σούπερ Καπ, «φτωχό» το 2-0 μπροστά σε ό,τι έκανε η «Βασίλισσα» στο δεύτερο ημίχρονο. «Σούπερ» ντεμπούτο για τον Κιλιάν Εμπαπέ που σκόραρε, «μαγικός» Βινίσιους, απολαυστικός Μπέλιγχαμ. Και κάπως έτσι, όπως και στον τελικό του Champions League, η Ρεάλ Μαδρίτης πανηγυρίζει τρόπαιο, με το ίδιο σκορ!

Κάθε πότε τα παραμύθια έχουν δράκο; Μαθημένοι από μικρά στο κλασσικό… εικονογραφημένο τέλος, στη νίκη του καλού επί του κακού, λογικό είναι, ακόμη και μεγαλώνοντας, να έχουμε την προσδοκία – ίσως και την απαίτηση ενδόμυχα – να βιώνουμε το «αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», διαφορετικό στις συνθήκες του και στο χωρόχρονο, απαράλλαχτο όμως, καθότι συμβολικό, ως προς το μήνυμά του: στην ελπίδα για το καινούργιο και το καλύτερο, αν έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου για την αναθεώρηση των πραγμάτων.

Το διαχρονικό δίπολο καλού – κακού μπορεί να μην αποτυπώνεται απόψε, η αλληγορία περί παραμυθιού, ωστόσο, δεν χάνει το ρομαντισμό της και ειδικά απόψε επιβεβαιώνεται ως προς δύο παραδοσιακούς του ρόλους: «βασίλισσα» και «σταχτοπούτα». Στο Εθνικό Στάδιο Ναροντόβι η ισόβια πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης αντιμετώπισε την «μοντέρνα σταχτοπούτα» Αταλάντα με διακύβευμα την ενθρόνιση στην κορυφή της διασυλλογικής Ευρώπης. Στόχος κοινός, δυνατότητες διαφορετικές. Σ’ ένα κατά τα άλλα απολύτως… μη ρομαντικό σε θέαμα και ποδόσφαιρο πρώτο μέρος, αμφότεροι είχαν από ένα δοκάρι, χωρίς γενικά να κινδυνεύσουν: Μιλιτάο και Ροντρίγκο οι πρωταγωνιστές, με τον Βραζιλιάνο αμυντικό να παρεμβαίνει στο 24΄μετά από σέντρα του αρχηγού Ντε Ρον στην μοναδική αληθινά επικίνδυνη στιγμή των Ιταλών στο ημίχρονο, στις καθυστερήσεις του οποίου το σουτ του συμπατριώτη του εξτρέμ έχει την ίδια κατάληξη, μετά από πάσα του Βινίσιους. Οι προηγηθήσες τρεις στιγμές, δύο ακίνδυνες σέντρες εκατέρωθεν (Λούκμαν 12΄, Βαλβέρδε 15΄) και ο τραυματισμός των Μούσο και Μπέλιγχαμ στην προσπάθεια του τελευταίου να σκοράρει μετά από… jogo bonito σκάψιμο του Βινίσιους, δεν άλλαξαν τα δεδομένα.

Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε αντιστρόφως ανάλογα, δυναμικά δηλαδή, με την εντυπωσιακή επέμβαση του Κουρτουά (με ανάποδο βήμα) στην κεφαλιά του Πάσαλιτς στο 46΄ μόλις, στην πιο χαρακτηριστική στιγμή των Ιταλών σ’ όλο το παιχνίδι. Είπαμε, όμως, ελπίδα, η οποία πεθαίνει τελευταία «πάντα» κατά τη θυμόσοφη λαϊκή ρήση. Για την ακρίβεια στο… 60΄! Αυτό ακριβώς έγινε απόψε: με τη συμπλήρωση μιας ώρας αγώνα ο Βινίσους έκανε ό,τι χρειάστηκε στη μεγάλη περιοχή, δίνοντας την κατάλληλη στιγμή στον Φεντερίκο Βαλβέρδε, ο οποίος με το ευκολότερο 1-0 της καριέρας του προϊδέασε τους πάντες για το τι μέλλει γενέσθαι.

Η επέμβαση του Μούσο το αμέσως επόμενο λεπτό στο τετ α τετ του Βραζιλιάνου δεν ερμηνεύεται ως αφύπνιση, αλλά ως η προοικονομία ενός… προαναγγελθέντος θανάτου. Η Ρεάλ «σφυροκοπεί» και έχει τέσσερις φάσεις από το γκολ κι έπειτα, το οποίο και πετυχαίνει σε μία στιγμή, η οποία δημιουργεί το σενάριο του παραμυθιού: ο «galactico»… δράκος Κιλιάν Εμπαπέ σκοράρει στο 67΄μετά από πάσα του Μπέλιγχαμ και ανοίγει λογαριασμό με την ομάδα των ονείρων του και ονειρεύεται με τα μάτια ανοιχτά.

Στο 83΄πάλι κανείς δεν βρίσκεται να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα μετά την σέντρα του Βινίσιους που κόντραρε και μετά από δύο λεπτά καθυστερήσεων, χωρίς καμία αξιοσημείωτη φάση εκατέρωθεν, ο αγώνας περνά στην ιστορία και καθίσταται ιστορικός, καθώς επιβεβαιώνει την πρωτιά (και) στα Super Cup των Μαδριλένων με έξι συνολικά (2002, 2014, 2017, 2016, 2022, 2024), ενός περισσότερου από την Μίλαν και το αντίπαλο δέος Μπαρτσελόνα. Επιβεβαιώνει την κυριαρχία της και στοχεύει στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων τον ερχόμενο Δεκέμβρη. Μέχρι να έρθει ο Μάιος και ο τελικός του Champions League στην Πολωνία!