…Ποτέ δεν την ξέχασε,την Χριστίνα την Τζίοβα ο Κώστας,φίλε…Ποτέ…
Ζευγάρι ήταν όταν κατέβηκαν στο ΟΑΚΑ σ’εκείνει την καταραμένη εκδρομή. Και στην επιστροφή του είπε:
-Κώστα…να κάτσω κι εγώ λίγο από μέσα; Θέλω να βλέπω απ΄ το παράθυρο! Δέχτηκε ο Κώτσος. Και δεν συγχώρεσε από τότε τον ευατό του. Ποτέ ρε.
Κι όλες τις φορές που τα πίναμε, όλες κατέληγαν στον ίδιο μαύρο διάλογο:
-Σταμάτα ρε Σμάφυ, δεν έφταιγες εσύ!
-Αφήστε με ρε παιδιά, θα ‘ταν αλλιώς τώρα τα πράγματα…
‘Αρχισε να έχει τάσεις αυτοκαταστροφής ο Κώστας. Πήγε μόνος του, ναι ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, στο κόκκινο porto-leone, στον Πειραιά…μπήκε μέσα και άρχισε να βρίζει τους γαύρους και τον Ολυμπιακό. Τον ίσιωσαν. Ξαναμπήκε. Τον ξαναίσιωσαν. Ξανά. Τρίτη φορά. Ήθελε να ‘ρθει ο θάνατος βλέπεις…
Ένας γαύρος στο τέλος του ΄πε: “πιες μια μπύρα κι έλα να κάτσεις”.
Πάλι δεν έγινε το ραντεβού με τον χάρο ρε Κώτσο..
Όταν όμως κάτι το αποζητάς, έρχεται…Αργά ή γρήγορα…
Τον Φεβρουάριο του 2009, έφυγε ο Κώτσος…πήγε να βρει τη Χριστίνα του. Δέκα χρόνια μακρυά της ήταν πολλά βλέπεις…
